فرآیند خط‌مشی‌گذاری

با افزایش ارتباطات و پیچیدگی‌های تعاملات اقتصادی، محیطی تکنولوژیکی یا سیاسی – اجتماعی بخش‌های جامعه، الزام پیش‌بینی حوادث آینده و عدم اطمینان مسائل، محرک‌ها و توالی فعالیت‌های انسانی، افزایش می‌یابد. امروزه اغلب تهدیدها و فرصت‌های محیطی ناشناخته‌اند و منابع، مهارت‌ها، رسوم و خط‌مشی‌های مورد نیاز مواجهه با آن مهم است. بیننده بی‌غرض و تعصب فکر می‌کند که تکنولوژی ارتباطی و اطلاعاتی موجود، با ایجاد اطلاعات پیش‌تر و در دسترس تر، عدم اطمینان را کاهش می‌دهد، درحالی‌که اثر آن غالباً منفی است و زیادشدن اطلاعات باعث «فقر توجه» است که فرایند جداسازی سیگنال‌های حیاتی را از پارازیت‌های گیج‌کننده، پیچیده‌تر می‌کند.